Badania oraz studia nad dokumentami i publikacjami z zakresu organizacji oraz działań zbrojnych prowadzonych przez Wehrmacht stają się niejednokrotnie przyczyną wielu problemów w rozszyfrowaniu stosowanych określeń i skrótów. W polskich tekstach rozmaitych dzienników wojennych zostały zastosowane ogólnie przyjęte przekłady rozmaitych skrótów oraz określeń niemieckich. Teksty niemieckich korespondencji oraz dzienników mogą przetłumaczyć specjaliści tacy jak na przykład tłumacz Poznań cennik podany jest w biurze tłumaczeń. Osoby te znają dobrze niemiecką terminologię administracyjną i wojskową. W tłumaczeniach stosują oni również oryginalne niemieckie określenia, dla których trudno byłoby znaleźć polskie odpowiedniki, a są na tyle polskiemu czytelnikowi znane, że nie wymagają tłumaczenia (np. „fuhrer”, „gauleiter”, „Reichstag”). W przypadkach, kiedy zabrakło odpowiednika polskiego, a określenie oryginalne jest niezrozumiałe – zostało ono podane z bliższym określeniem jego znaczenia.
Słownictwo zastosowane w tłumaczeniu może też nieraz wydawać się czytelnikowi szorstkie. Wynika ono jednak z dążenia do jak najwierniejszego oddania ducha i żargonu wojskowego, jakim w oryginale dziennika posługiwał się jego autor. Często można spotkać w dziennikach metodę zapisów skrótowych. Dlatego też przy lekturze tłumaczonych zapisków niemieckich konieczne jest posługiwanie się przypisami, wyjaśnieniami, indeksem nazwisk oraz załączonymi schematami organizacyjnymi. Ze względów oczywistych tłumacz ogranicza się w komentarzach do najistotniejszych kwestii. Tych czytelników, którzy by chcieli głębiej studiować problemy wojny, odsyła się do literatury wykazanej w przypisach. Zanim więc czytelnik przystąpi do oceny merytorycznej, powinien dokładnie zapoznać się z układem Dziennika i rodzajem zapisów.
Z reguły poprawia się oczywiste przeoczenia oraz błędną pisownię. Niewielkie zmiany następują, gdy chodzi o zachowanie względów technicznych oraz pełnej przejrzystości tekstu. Czasami spotkać można w tekście fragmenty, których żaden tłumacz nie jest w stanie zrozumieć i pozostaje tylko oznaczyć je znakiem „[]”. Rezygnuje się zazwyczaj w tłumaczeniach ze śródtytułów zamieszczanych w oryginale oraz z podziału na tomy. Ewentualne uzupełnienia i dopiski tłumacz podaje w zamkniętych klamrach tak, aby odróżnić je od autentycznego tekstu. Uwagi są zazwyczaj numerowane.
© 2013, apgreff. Wszystkie prawa zastrzeżone.